Soms heb je van die dagen dat de wereld je even teveel wordt. Op dat moment reik ik altijd naar binnen, want daar liggen de antwoorden die er echt toe doen. Soms komen er dan woorden. Woorden als een rivier. Deze keer eindigen ze hier.
Rivier van woorden
Het leven voelt vergeten,
Als een spiegel in de nacht
Geen zonnestralen meer,
of zelfs een zwakke maneschijn
Geen jaargetijde wat nog bij je past,
Geen hart meer voor het leven
Als jij je in deze woorden kunt vinden,
Klamp je dan aan me vast
Dan til ik je over de bergen,
Naar het licht wat erachter schijnt
Zodat de zon het ijs weer laat verdwijnen
Ik zal je beloven,
ik laat je pas los als je weer naar me lacht
en weer vrij bent van angst en beven
Ik zal je beloven,
ik laat je pas los als je weer naar me lacht
en je weer kan houden van het leven
Weet je nog steeds niet wie ik ben?
Ik ben de stem in je eigen hart!
Want jij bent het die bergen verzet,
die doorgaat zonder te verdrinken
In de rivier die je leven schenkt,
zwem je toch maar voor heel even
Luister dus altijd naar mijn stem,
die altijd fluistert, ik hou van jou
Dan is geen dag te lang,
geen berg te hoog,
geen gras te groen
en geen les te zwaar
Wat er ook gebeurt,
luister naar mijn woorden:
Jij bent het mooiste wat ik in mijn hart bewaar
Roy.